Sneeuw en IJspret

Het weekend was heerlijk. We hebben genoten van ijs en sneeuw. Gisteren eerst een wandeling gemaakt in het Goudse hout met de hondjes. Die genieten volop van de sneeuw. Nicky heeft lekker op de slee gezeten en vond het super, zo leuk zelfs dat ze helemaal niet wilde lopen, iets wat ze normaal alleen maar wil. Dex heeft lekker in de wagen gelegen en heeft het absoluut niet koud gehad met alle lagen die hij aan had. ´s Middags zijn we nog even hier achter op het ijs geweest en heeft Nicky ook haar schaatsen aangehad. Dat viel nog niet mee natuurlijk maar ze vond het wel grappig. We moesten haar wel steeds vasthouden want anders ging ze echt onderuit. Zelf heb ik ook nog even mijn schaatsen uitgeprobeerd. Het ging wel goed maar het was wel weer even wennen. Dex ligt nog in de wagen en dat was natuurlijk een goed excuus om achter de wagen te schaatsen en zo niet te kunnen vallen. Vandaag zijn we even naar de Breevaart geweest en daar was het erg druk. Wel leuk maar er stond een hele koude wind en Nicky was dan ook verkleumd na een tijdje. Ze kon thuis alleen nog maar huilen en moest echt opwarmen. Gelukkig was ze na een warm bad weer helemaal zichzelf.

21:12:10 05 Februari 2012 Permanente link Reacties (0)

Een nieuw begin

Bijna 3,5 jaar heb ik geblogd op een andere site. Op een bepaald moment stopte ik daar mee. Waarom precies weet ik eigenlijk niet, geen tijd, geen zin, geen behoefte ik weet het niet. Nu wil ik toch wel weer graag het een en ander kwijt, zeker ook omdat na mijn laatste bericht op mijn vorige blog mijn leven zo compleet veranderd is.

Bijna een jaar lang heb ik niets geschreven, een jaar wat uiteindelijk het meest heftige jaar van mijn leven is geworden. Een jaar van absolute uitersten, hele mooie bijzondere momenten beleefd en intens verdriet gevoeld.

Het jaar begon normaal, voor zover mogelijk. Mijn moeder was al ruim een half jaar ziek, 2e keer borstkanker en dus niet meer te genezen. Ze was bezig met chemo kuren en die leken redelijk te werken. Ze deed nog veel erbij, wilde niet bij de pakken neer gaan zitten en was er van overtuigd dat ze nog wel een aantal jaar zou blijven leven, ze moest immers nog zoveel beleven. Daar heeft ze 2011 ook zeker voor gebruikt gelukkig. Zo is ze onder andere 3 weken naar Egypte geweest, een lang gekoesterde droomreis. Ze heeft genoten, ondanks dat de reis 2 maanden was uitgesteld door ongeregeldheden in Egypte kon ze de reis uiteindelijk maken en er optimaal van genieten.

Nadat ze terug was in April ging het langzaamaan steeds slechte.De chemo's deden hun werk niet meer goed en er werd gezocht naar alternatieve kuren. Eer dat zo'n kuur aanslaat ben je wel even verder en in die tijd ging het steeds slechter. Ze kwam vaker in het ziekenhuis terecht en moest ook af en toe een paar dagen blijven om dat ze de ene tegenvaller na de andere kreeg te verwerken.

Ondertussen was ik ook nog zwanger geraakt voor de 2e keer. Een groot lichtpuntje in deze moeilijke tijd. Heel dubbel ook omdat ik toen wel bang was voor de tijd dat ik ging bevallen, zou mama er dan nog zijn? Toch ging het tijdens de zwangerschap wel oke en heb ik geen moment meer gedacht dat ze het niet zou halen.

Inmiddels waren er een groot aantal bijzondere momenten gekomen. We zijn getrouwd op de verjaardag van mijn moeder op 21 september. Een hele bijzondere dag, mijn moeder straalde en was ontzettend blij en ook ik was in de wolken.

Een kleine maand later werd Nicky, mijn dochter 2. Een leuke gezellige dag hoewel mijn moeder een slechte dag had. Dagen die ze de laatste tijd steeds vaker had. Heel veel pijn en geen eetlust meer. Dat was inmiddels al ruim 2 maanden aan de gang en werd steeds erger. Toch bleef ze vechten en alles doen wat op haar pad kwam.

's Avonds op Nicky's verjaardag ging mama haar in bed leggen maar dat lukte eigenlijk niet. Ik vond het verschrikkelijk en was voor het eerst echt bang dat ze het jaar erna er niet meer zou zijn.

De zwangerschap ging gelukkig prima, nergens last van gehad op de eerste 18 weken na. Daarin was ik constant misselijk en moest ik veel overgeven. Mijn moeder was erg benieuwd naar het mannetje in mijn buik maar ook terughoudend, bang voor de toekomst denk ik. Ook had ik daar zelf last van. De zwangerschap zou eigenlijk het middelpunt moeten zijn maar dat kwam er niet echt van. Die ging immers goed en met mijn moeder ging het steeds slechter. De slechte dagen waren er constant en een goede dag met wat minder pijn was een uitzondering.

Ze viel veel af, en bleef dat doen eigenlijk, al bijna 15 kilo kwijt en dat zag je natuurlijk. Het ging steeds slechter. Oppassen op Nicky bleef ze doen al was het het laatste wat ze deed, iedere woensdagavond kwam Nicky en bleef daar de donderdag. Hoewel ze niet meer kon was ze altijd deed; naar de stad gaan en 's avonds eten koken zodat wij allemaal mee konden eten, genoot ze nog wel enorm. Nicky vond het heerlijk om daar te zijn.

Het moment van bevallen kwam dichterbij. 28 november was ik uitgerekend. Half november kregen we te horen dat de chemo's niet meer werkten en dat ze eigenlijk niets meer konden doen. Dat wat bij 80 % van de mensen werkt werkte bij mijn moeder niet, er waren wel minder zware kuren maar de kans dat die nog zouden werken was klein. Toch wilde ze dat proberen. Mijn dappere moeder.

Ze kon nog niet opgeven, moest immers nog voor de 2e keer oma worden en was benieuwder dan ooit naar dit mannetje.

Het is gelukt, ze heeft hem kunnen zien nadat hij op 1 december na een turbo bevalling van 1,5 uur is geboren. Helaas lag mama die middag in het ziekenhuis en moest ze daar blijven. Ze kon niet naar mij komen dus gingen wij 2 december naar haar in het ziekenhuis.

Het ging slecht, ze was helemaal op maar o zo trots om haar kleinzoon te mogen bewonderen en vast houden.

De dag erna, 3 december, is ze thuis overleden.

Nu is het februari 2012. Het gaat op en neer met mij, alles is en blijft dubbel. Ik mis mijn moeder ontzettend, ben ontzettend blij en trots op mijn mannetje Dex. Zijn grote zus Nicky maakt mij zo blij, ik geniet volop van mijn kindjes. Maar het gemis is groot, dit nooit meer te kunnen delen met mijn mama. Iemand die genoot van het oma zijn en nog lang niet klaar was met leven op haar 51e.

21:11:02 05 Februari 2012 Permanente link Reacties (0)

Weblog

Hoe werkt het? Klik hier
Begin pagina
loggy.nl Home
Weblog maken
RSS Feed

Abonneren!

Even voorstellen
Ik ben Corina, 28 jaar oud. Vrouw van een hele lieve behulpzame man. Mama van 2 geweldige kindjes; Nicky en Dex. Nicky is van oktober 2009 en nu dus ruim 2 en Dex is van december 2011 en nu dus 2 maanden. Al eerder heb ik een blog bijgehouden maar die heb ik een beetje verwaarloosd. Het voelde niet goed om daar verder te schrijven omdat er sinds het moment dat ik er niet meer schreef zoveel is gebeurd. 2011 was een jaar van uitersten en het voelt alsof het leven vanaf nu voor altijd anders zal zijn. Het meest heftige is nog wel dat 2 dagen na de geboorte van mijn zoon mijn moeder is overleden. Deze blog begint nu, februari 2012.